Akşam Çayı - Edith Wharton

Archer halen ona bakmaya devam ederken aynı yakıcı kızarıklığın boynundan yüzüne kadar yayıldığını gördü. Genç kadın katı bir vakar hissiyle ona bakarak dimdik oturuyordu. ''Elbette soruyorum.'' ''Pekala o halde. Senin benden okumanı istediğin o mektupta şeyler vardı...'' ''Kocamın mektubu mu?'' ''Evet.'' ''Benim o mektuptan korkacak bir şeyim yok, kesinlikle yok! Tek korktuğum şey, ailemin üzerine, senin ve May'in üzerine bir söz söylenmesi, bir skandal olmasıydı.'' Archer yüzünü ellerine doğru eğerek üzüntüyle yine, ''Aman Tanrım!'' diye inledi. Bu hayıflanmanın ardından gelen sessizlik, son ve değiştirilemez olan şeylere özgü bir ağırlıkla üstlerine çöktü. Archer'da bu durum, kendi mezar taşının altında ezilmek gibi bir his uyandırıyordu. Geleceğinde yüreğindeki o ağır yükü kaldırabilecek hiçbir şey görmüyordu. Ne yerinden kıpırdadı, ne de gözlerini ellerinden yukarı kaldırdı. Gizli kalan göz yuvarlan, mutlak karanlığa bakmaya devam etti.