Ana, Hüseyin Karatay

Son ışıkların abanmasından, erik ağacı yangına uğramış gibi. Yapraklar, sanırım, kırmızının değişik tonlarıyla donandı. Dallar arasında alevler, korlar kaynaşmada sanki, Her dal, güneş ışığıyla boyanmış bir yelpazenin kanatları gibi uzamada. Yangını gidince; ılık yapışkan, bir loşluk, büyüyüp genişleyerek her yana yayıldı. Serinlik; kadifeden yumuşak bir el gibi dolaştı, sardı, kucakladı. Ana, başını yukarı kaldırmıştı. Birşeyler mırıldanıyor, göğün derinliklerine doğru yükselen bir tüymüşçesine hafifliyordu içi. Bir babanın öfkeli sesi geldi, bir kadın bebeğini sevdi, bir kedi son olarak miyavladı. Gece ilerledi. Ana uyudu.