Hüzün Yılı, Abdülhamid Cude Es-Sahhar

Rasûlullah (s.a.v) yaşlı gözlerlerle, hüznünü Allaha arz ederek oradan ayrıldı. Hüznüne ortak olması ve yüreğini daraltan sıkıntıları hafifletmesi için Haticeye gidip sevgili amcasının öldüğünü haber veremiyordu. Çünkü Hatice de yatağa düşmüş, birkaç gündür hastalığı ağırlaşmıştı. Haticenin evi, koşup gelen Haşim ve Esedoğulları kadınlarıyla dolup taştı. Ümmü Eymen gözyaşları içinde Rasûlullaha (s.a.v) gitti. Temiz kalpli hanımefendisinin onu istediğini söyledi. Allah Rasûlü (s.a.v) Haticenin odasının kapısında durdu. Bir adım daha ilerleyemiyordu. Müminlerin annesi son nefesini vermek üzereydi. Allah Rasûlü onu bu hâlde görmeye tahammül edemiyordu. Artık Haticenin ruhu bedenine sığmıyordu. Allah Rasûlü (s.a.v) acıdan içi parçalanıyor, hüzünle sarsılıyordu. Neredeyse yere yığılacaktı.