Kabirde İlk Gece, Seyit Ahmet Uzun

Ahmet dünya hayatında sadece kitapların satırları arasında okuduğu, varlığına inandığı, ama hiç göremediği kanatlı varlıklarla göz göze geldi. Titriyordu. Bu bu diyordu; Sadece ölüm sonrasında yaşanacak olaylar... Gözlerindeki perde kalkmıştı. Görünmeyen varlıklar şimdi sanal dünyanın ürünü olarak değil, gerçeğin tâ kendisi olarak karşısında duruyorlardı. * Dur Ahmet nereye? * Taziyeye katılacağım. Baksana eşim ve çocuklarım orada. Yanlarına gideceğim. * Onlar zaten senin taziyendeler. Senin taziyeni kabul ediyorlar. * Nasıl yani! Şimdi ben ölü müyüm? * Maalesef artık fani hayatının üzerine topraktan yorgan çekildi. Bundan sonra ebedi yurdun için hazırlanacaksın. Ahmet ah! etmenin fayda vermeyeceği bir dönemeçte olduğunu çok iyi biliyordu. Merak ettiği varlıklara tekrar baktı. Hiç de dünyada hayal edilen gibi değildiler. Kendilerine has apayrı özgün bir yapıları vardı. Kanatları da çok orijinaldi. Ressamların hayalindekilere benzemiyordu...